बिस्ताच् च ५।१।३१

द्वित्रिपूर्वातिति चकारेण अनुकृष्यते। द्वित्रिपूर्वाद् बिस्तान्ताद् द्विगोः परस्य आर्हीयप्रत्ययस्य विभाषा लुग् भवति। द्विबिस्तम्, द्विबैस्तिकम्। त्रिबिस्तम्, त्रिबैस्तिकम्। बहुविस्तम्, बहुबैस्तिकम्।

विस्ताच्च। , ५।१।३१

"द्वित्रिपूर्वादिति चकारेणानुकृष्यते" इति। ननु च स्वरितत्वादेव द्वित्रिग्रहणमनुवर्त्तिष्यते, स्वरितत्वे सत्यधिकारपरिमाणं न ज्ञायत इति चेत्()? वात्र्तमेतत्()। व्याख्यानतोऽदिकारपरमाणं विज्ञास्यते? एवं तर्हि स्वरितत्वादेव द्वित्रिपूर्वग्रहणस्यानुवृत्तौ सिद्धायां यत्तदनुकर्षणार्थं चकरमधिकं करोति, तेनैतत्? सूचयति--अन्यदप्यत्र किञ्चिदधिकं भवतीति। तेन बहुपूर्वादपि विभाषा लुक्? सिद्धो भवति। "बहिबिस्तम्()" इति। "द्विबिस्तम्()" इति द्वौ विस्तो परिमाणमस्येति ठञ्(), तस्य लुक्()। "द्विबैस्तिकम्()" इति। उत्तरपदवृद्धिः॥

बिस्ताच्च १६७३, ५।१।३१

विस्ताच्च। "आर्हीयस्य लुग्वे"ति शेषः। द्विबिस्तं द्विबैस्तिकमिति। द्वाभ्यां बिस्ताभ्यां क्रीतमिति विग्रहः। ठञः पाक्षिको लुक्। इत्यादीति। बहुविस्तं बहुबैस्तिकमित्युदाहार्यम्। "बहुपूर्वाच्चे"ति वार्तिकस्य अत्राप्यनुवृत्तेर्भाष्ये उक्तत्वात्।

विस्ताच्च १२९२, ५।१।३१

बिस्ताच्च। चकारेण "द्वित्रिपूर्वा"दित्यत्र पूर्वादित्यनुकृष्यते। तत्फलं तचु "चानुकृष्टं नोत्तरत्रे"त्युत्तरत्रानुवृत्त्यभावः।