युष्मदस्मदोः इति वर्तते, आदिरुदात्तः इति च। ङे इत्येतस्मिंश्च परतो युष्मदस्मदोः आदिरुदात्तो भवति। तुभ्यम्। मह्यम्। पृथग्योगकरणं यथासङ्ख्यशङ्कानिवृत्त्यर्थम्।
"तुभ्यम्(), मह्रम्()" इति। "ङे प्रथमयोरम्()"
७।१।२८ इत्यम्भावः, "तुम्यमह्रौ ङयि"
७।२।९५ इति युष्मदस्मदोस्तुभ्यमह्रावादेशौ।
किमर्थं पृथगयं योगः क्रियते? इत्यत आह--"पृथग्योगकरणम्()" इत्यादि। एकयोगे हि कार्यिणोः, निमित्तयोश्च समानत्वाद्यथासंख्यमत्र भवितव्यमिति कस्यचिदाशङ्का स्यात्()। अतः पृथग्योगकरणं यथासंख्यनिरासार्थमिति प्रदर्शनार्थम्()। ततश्चास्वरितत्वादेव यतासंख्यं न भविष्यति। आशङ्कातः कस्यचिन्मन्दबुद्धेः स्यादिति तन्निरासार्थं पृथग्योगकरणम्()। अयमपि पूर्ववदेव विभक्तिस्वरापवादः॥