अत्र नव्याः-- "श्तिपः शित्त्वसामथ्र्यादेवेह शपः प्रवृत्ति"रिति यदुक्तं, तन्नापिबतिर्ग्लायतिरित्यादौ पिबद्यादेशप्रवृत्त्या आत्त्वनिवृत्त्या च शित्त्वस्य चरितार्थत्वात्। एवं च "उपसर्गात्सुनोतिसुवति", "भवतेरः" "ध्यायतेः संप्रसारणं चे"त्यादिनिर्देशादकर्तृवाचिन्यपि परे शवादय इत्येव व्याख्येयम्। अन्यथा "इक्श्तिपौ" इति सूत्रे वक्ष्यमाणस्वग्रन्थेन सह विरोधापत्तेः। केचित्तु-- शित्वात्तिपः सार्वधातुकत्वेन भवतिरित्यादौ "आद्र्धदातुकस्येड्वलादे"रितीडागमनिवृत्त्या, "ब्रावीति"रित्यत्र "ब्राउव ईडि" तीडागमप्रवृत्त्या च शित्त्वं चरितार्थमिति व्याचख्युः, तञ्चिन्त्यम्। "तितुत्रे" त्यनेनेंण्निषेधादाद्र्धधातुकत्वेऽपि क्षत्यभावात्। "ब्राउव ई"डित्यत्र "ब्राउवः परस्य हलादेः पित ईडागम" इत्येतन्मात्रस्य मूले व्याख्यातत्वात्सार्वधातुकस्येति विशेषणाऽभावेऽपि क्षत्यभावात्। न च हलादेःपित्प्रत्ययस्य "सार्व्धातुकस्ये"ति विशेषणाऽभावे ब्राउवो लिटि वच्यादेशे सिपस्थलि उवक्थेत्यत्राऽतिप्रसङ्गः स्यादिति वाच्यं, थलोऽत्र पित्तवाऽभावात्। न च स्थानिवद्भावेन पित्त्वं, श्नः शानचः शित्त्वेन लिङ्गेन क्वचिदनुबन्धकार्येऽप्यनल्विध#आविति तन्निषेधात्। तस्मात्पूर्वोक्तरीत्यैव श्तिपः शित्त्वसाम्रथ्यादकर्तर्यपि शपः प्रवृत्तिरिति ग्रन्थो निराकर्तव्य इत्याहुः। तदपरे न क्षमन्ते। थलः पित्त्वाऽभावे हि "असंयोगाल्लिट्कि"दिति कित्त्वात्? "वचिस्वपी"ति संप्रसारणे सत्युवचिथ उवक्थेति न सिध्येत्, किंतु ऊचिथ ऊक्थेति स्यात्। तस्मात्स्थानिवत्त्वेन थलः पित्त्वेऽभ्युपगते उवक्थेत्यादावतिप्रसङ्गवारणाय "पितः सार्वधातुकस् ईडागम" इति व्याख्यातमेव, तथा च ब्रावीतिरित्यत्र ईडागमप्रवृत्त्या शित्त्वं चरितार्थमिति कैश्चिद्यदुक्तं तदपि सम्यगेवेति॥