लोटः इत्येव। लोडादेशस्य सेः हि इत्ययम् आदेशो भवति, अपिच् च भवति। स्थानिवद्भावात् पित्त्वं प्राप्तं प्रतिषिध्यते। लुनीहि। पुनीहि। राध्नुहि। तक्ष्णुहि।
"लुनीहि" इति। पित्त्वे प्रतिषिद्धे "सार्वधातुकमपित्"
१।२।४ इति ङित्त्वम्, ततस्तन्निबन्धनं "ई हल्यघोः"
६।४।११३ इतीत्वं भवति। "राघ्नुहि" इति। "राध साध संसिद्धौ" (धा।पा।१२६२), १२६३) स्वादित्वात् श्नुः। अत्रापि पूर्ववन्ङित्वने सति गुणो न भवति। अथ किमर्थं गुरु सूत्रं क्रियते,
न "से र्हि ङिच्च" इत्येवोच्येत? नैवं शक्यम्; ङित्त्वस्य विधाने स्थानिवद्भावातम् पित्त्वं स्यादेव। ततश्च ङित्त्वान्ङित्कार्यं गुणनिषेधादिकं स्यात्, पित्त्वाच्चानुदात्तत्वम्। तस्माद्यथान्यासमेवास्तु॥
सेह्र्रपिच्च। "हि" इति लुप्तप्रथमाकम्। "लोटो लङ्व"दित्यतो "लोट" इत्यनुवर्तते। तदाह--लोटः सेरिति। स्तुहीत्यादौ सिप्स्थानिकस्य हेः पित्त्वात्सार्वधातुकपिदिति ङिद्वात्त्वाऽभावाद्गुणे प्राप्ते अपिद्वचनम्। एवञ्च ङिद्वत्त्वात्क्ङतिचेति गुणो न। "सेर्हर्हिङिच्चे"त्येव तु न सूत्रितम्, पितस्सिपोऽनुदात्तस्य स्थाने हेरप्यनुदात्तत्वापत्तेः। भव हि स्थिते--
सोऽपिच्चेति। एवं च पित्त्वेनानुदात्तस्य सिपः स्थाने यो हिरादेशः स तु "स्थानेऽन्तरतमः" इत्यनुदात्तो न भवति, "जहि शत्रून्ट, "स्तुहि श्रुतम्॥