Shri Svapnavilasamritashtakam

 श्रीस्वप्नविलासामृताष्टकम् 
प्रिये ! स्वप्ने दृष्टा सरिदिनसुतेवात्र पुलिनं
     यथा वृन्दारण्ये नटनपटवस्तत्र बहवः ।
मृदङ्गाद्यं वाद्यं विविधमिह कश्चिद्द्विजमणिः
     स विद्युद्गौराङ्गः क्षिपति जगतीं प्रेमजलधौ ॥ १॥

कदाचित्कृष्णेति प्रलपति रुदन् कर्हिचिदसौ
     क्व राधे हा हेति श्वसिति पतति प्रोञ्झति धृतिम् ।
नटत्युल्लासेन क्वचिदपि गणैः स्वैः प्रणयिभि-
     स्तृणादिब्रह्मान्तं जगदतितरां रोदयति सः ॥ २॥

ततो बुद्धिर्भ्रान्ता मम समजनि प्रेक्ष्य किमहो
     भवेत्सोऽयं कान्तः किमयमहमेवास्मि न परः ।
अहं चेत्क्व प्रेयान्मम स किल चेत्क्वाहमिति मे
     भ्रमो भूयो भूयानभवदथ निद्रां गतवती ॥ ३॥

प्रिये ! दृष्ट्वा तास्ताः कुतुकिनि मया दर्शितचरी
     रमेशाद्या मूर्तीर्न खलु भवती विस्मयमगात् ।
कथं विप्रो विस्मापयितुमशकत्त्वां तव कथं
     तथा भ्रान्तिं धत्ते स हि भवति को हन्त किमिदम् ॥ ४॥

 इति प्रोच्य प्रेष्ठां क्षणमथ परामृष्य रमणो
     हसन्नाकूतज्ञं व्यनुददथ तं कौस्तुभमणिम् ।
तथा दीप्तं तेने सपदि स यथा दृष्टमिव त-
     द्विलासानां लक्ष्मं स्थिरचरगणैः सर्वमभवत् ॥ ५॥

विभाव्याथ प्रोचे प्रियतम मया ज्ञातमखिलं
     तवाकूतं यत्त्वं स्मितमतनुथास्तत्त्वमसि सः ।
स्फुटं यन् नावदीर्यदभिमतिरत्राप्यहमिति
     स्फुरन्ती मे तस्मादहमपि स एवेत्यनुमिमे ॥ ६॥

यदप्यस्माकीनं रतिपदमिदं कौस्तुभमणिं
     प्रदीप्यात्रैवादीदृशदखिलजीवानपि भवान् ।
स्वशक्त्याविर्भूय स्वमखिलविलासं प्रतिजनं
     निगद्य प्रेमाब्धौ पुनरपि तदाधास्यसि जगत् ॥ ७॥

यदुक्तं गर्गेण व्रजपतिसमक्षं श्रुतिविदा
     भवेत्पीतो वर्णः क्वचिदपि तवैतन् न हि मृषा ।
अतः स्वप्नः सत्यो मम च न तदा भ्रान्तिरभवत्
     त्वमेवासौ साक्षादिह यदनुभूतोऽसि तदृतम् ॥ ८॥

पिबेद्यस्य स्वप्नामृतमिदमहो चित्तमधुपः
     स सन्देहस्वप्नात्त्वरितमिह जागर्ति सुमतिः ।
अवाप्तश्चैतन्यं प्रणयजलधौ खेलति यतो
     भृशं धत्ते तस्मिन्नतुलकरुणां कुञ्जनृपतिः ॥ ९॥

इति श्रीविश्वनाथचक्रवर्तिठक्कुरविरचितस्तवामृतलहर्यां
           श्रीस्वप्नविलासामृताष्टकं सम्पूर्णम् ।