Vishnuproktam Shiva Stotram

 विष्णुप्रोक्तं शिवस्तोत्रम् 

विष्णुरुवाच ।
कृत्वापि सुमहत्पापं यस्त्वां स्मरति मानवः ।
आधारं जगतामीश तस्य पापं विलीयते ॥ ३४॥

यथा तमो न तिष्ठेत सन्निधावंशुमालिनः ।
तथैव तव यो भक्तः पापं तस्य व्रजेत्क्षयम् ॥ ३५॥

यश्चिन्तयति पुण्यात्मा तव पादाम्बुजद्वयम् ।
ब्रह्महत्याकृतमपि पापं तस्य व्रजेत्क्षयम् ॥ ३६॥

तव नामानुरक्ता वाग्यस्य पुंसो जगत्पते ।
अप्यद्रिकूटतुलितं नैनस्तमनुबाधते ॥ ३७॥

परमात्मन्परन्धाम स्वेच्छाभिधृतविग्रह ।
कुतूहलं तवेशेदं कृपणाधीनतेश्वर ॥ ३८॥

अद्य धन्योऽस्मि देवेश यत्र पश्यन्ति योगिनः ।
पश्यामि तं जगन्मूर्त्तिं परमेश्वरमव्ययम् ॥ ३९॥

अद्य मे परमो लाभस्त्वद्य मे मङ्गलं परम् ।
तं दृष्ट्वामृततृप्तस्य तृणं स्वर्गापवर्गकम् ॥ ९.४०॥

इत्थं वदति गोविन्दे विमला पद्मया तया ।
मनोरथवती नाम भिक्षा पात्रे समर्पिता ॥ ४१॥

भिक्षाटनाय देवोऽपि निरगात्परया मुदा ।
अन्यत्रापि महादेवो भैरवश्चात्तविग्रहः ॥ ४२॥

दृष्ट्वानुयायिनीं तान्तु समाहूय जनार्दनः ।
सम्प्रार्थयद्ब्रह्महत्यां विमुञ्च त्वं त्रिशूलिनम् ॥ ४३॥

इति शिवपुराणे शतरुद्रसंहितायां नवमाध्ययान्तर्गतं
         विष्णुकृतं शिवस्तोत्रं समाप्तम् ।

शिवपुराण । शतरुद्रसंहिता । अध्याय ९/३४-४०॥


shivapurANa . shatarudrasaMhitA . adhyAya 9/34-40..

Proofread by PSA Easwaran