श्रीरङ्गनाथस्तुतिमाला
विघ्नविघाताय परं चित्ताश्रय वाहिनीपतिं रुचिरम् ।
सद्रत्नावलिविततं कमलाकरभावतः प्रथितम् ॥ १॥
राजदनल्पकवनितासहवासपरं सुचिन्तनीयपदम् ।
अमरकृतादरमाश्रय रङ्गपतिं चित्त सत्कविप्रथितम् ॥ २॥
रङ्गेश नामसदृशं खलु चेष्टितं ते
रथ्यासु हन्त वनितां च पुरस्करोषि ।
गृह्णासि वेषनिचयं च सहस्रधा त्वं
लोकांश्च नर्तयसि कर्मगुणैर्निबद्धान् ॥ ३॥
रङ्गेश तिष्ठसि रमानिकटे कुतस्त्वं
नृत्ताय किं कथय युक्तमिदं तथा चेत् ।
रत्नाकरस्य दुहिता खलु सर्वदात्री
भक्ताय दातुमिति किन्नु विरक्तयत्नः ॥ ४॥
सम्राजत्कमालाङ्गके सुविमले भास्वद्रथाङ्गप्रिये
पद्मानन्दविधायिनि प्रकलितावास्ते तवास्थेकथा ।
भक्तानाममृतप्रदे द्विजवरैः संसेव्यपादे सति
श्रीरङ्गोडुपदा(ता)वपूर्वविभवे कोऽसावलज्जः शशी (?) ॥ ५॥
तिष्ठन् किं गृहकार्यं कमलायै रङ्गनाथ वेदयसि ।
रत्नाकरतनयायै धनिकश्वशुरत्वमेवमेव भुवि ॥ ६॥
श्रियञ्च भूमिञ्च सुपश्यताद्य
श्रीरङ्गबन्धो भवतोपदिष्टा ।
अस्त्यप्रमादाय धनाधिकैर्हि
कर्तव्यता कार्यवशेन लोके ॥ ७॥
सूर्यप्रभाख्यपेटीमध्येन्द्रमणिप्रभासुपरिपाटी ।
रङ्गेन्दुदृष्टिधाटी लसति स्मरतापपात्रितवधूटी ॥ ८॥
भास्वन्मण्डलशोभिते नरवरैः सम्मानिते सत्करैः
आज्ञापालनतत्पराखिलजने हस्त्यश्वसेनाधने ।
सिंहाङ्कासनशोभमानवपुषि प्रोद्वेजितस्वद्विषि
श्रीरङ्गाम्बुधिमेखलापरिवृढे वन्दीबुभूषामहे ॥ ९॥
कारुण्यमञ्जुलदरस्मितकान्तिपूरा
शक्रोपलासितशरीरसुकान्तिधारा ।
आनन्दनीं कुवलयस्य चिरं गतव
सूर्यप्रभापि भवतास्ति शशिप्रभेव ॥ १०॥
आराधितो द्युमणिनासि पुरा तदानीं
दत्ता कथं नु भवते परमा प्रभा स्वा ।
तेनार्यमेव भुवने प्रथितेन भाव्यं
प्राप्तेन विष्णुपदमप्यरुणेन पूर्वम् ॥ ११॥
या विनतानन्दनता तार्क्ष्यस्य हि रङ्गधुर्य विख्याता ।
तां हंसाय च दिशता प्रथिता भवता कृपाकरता ॥ १२॥
तावकमरालपत्रं मनसामीशाद्य मृग्यते चित्रम् ।
तव च पदाब्जं सत्रं वहतीदं किं न चित्रपदमित्रम् ॥ १३॥
सत्स्वेव पत्रिनिवहेषु चकोरचक्र-
क्रौञ्चादिमेषु जवनेषु च रङ्गधुर्य ।
सत्सङ्गमाप कुत एष स राजहंसः
ज्ञातं निदानमिह तन्मुखराग एव ॥ १४॥
हंसं गतं भवन्तं भजन्ति लोकाश्च रङ्गशिशिरकर ।
ये तेऽहंसङ्गततां भजन्ति युक्तं यथाक्रतुन्यायात् ॥ १५॥
श्रीरङ्गनरपते तव सङ्गात्सिंहः स्वरूपताशाली ।
सद्विपदमनायासं हिनस्ति वनदेशशयनमातनुते ॥ १६॥
श्रीरङ्गचन्द्र भवदासनसङ्गतोऽयं
पञ्चाननस्तु चतुराननमत्यशेत ।
यत्संज्ञया भवति युक्तमिदं परं तु
षट्पञ्चवक्त्रसहितावपि चेति चित्रम् ॥ १७॥
इभेन वृत्तिं चरतोऽस्य रङ्गिन्
तवास्ति सङ्गादनिभास्यवृत्तिः ।
वने कृतासक्तिरयं मृगेन्द्रोऽ-
वने कृतासक्तिरिदं च चित्रम् ॥ १८॥
स्वामिन् सुवर्णशुभकेसरिवाहनश्री-
रङ्गेशितुस्तव च कुत्र सुवर्णलब्धिः ।
ज्ञातं दिशन्ति कवयो भवते सुवर्ण-
जातं हि नाम तु तथा धनरक्षणाय ॥ १९॥
कमलसदनाङ्गपालीकुङ्कुमयुततावकाङ्गसृतधूली ।
इभहिंसनकरवाली विलसति रङ्गक्षमापते व्याली ॥ २०॥
हस्तीष्टदानतत्पर तद्दारणसादराममुं भुवने ।
आलोच्य मृगविशेषं रङ्गिन् किं शिक्षयन्नधः कुरुषे ॥ २१॥
व्यालीप्रियोऽसि भगवन् भुजगेन्द्रतल्प
तस्मादमुं वरहितां सुविलक्ष्य यालीम् ।
वाहाधिकारमदिशः प्रबलं जनेभ्यो
गृह्णासि सोऽञ्जलिवधूः सुविचार्यमेतत् ॥ २२॥
यालीवाहनशोभिनि कालीकृतदेववैरिमुखशशिनि ।
रङ्गक्षमामघोनि स्तुतिक्रियाकर्तृतां बुभूपानि (बुभूपाणि) ॥ २३॥
शेषस्थितिं भूषयतापि सम्य-
गशेषवृत्तिर्भवतोपक्लप्ता ।
न चित्रमेतत्त्रिजगद्विरूढ-
स्वभावशीलाकृतिरूपभाजा ॥ २४॥
रङ्गेशिता त्वं स भुजङ्गवर्यः
सम्बन्धितास्ते ह्युभयोः समाना ।
फणां सुकान्तां भवददङ्गजात-
वराय यत्प्रादिशदेष मुख्याम् ॥ २५॥
उत्सङ्गभाजा भवताद्य राज-
त्यत्यद्भुतं कुण्डलिराजवर्यः ।
अमूल्यशक्रोपलदर्शनीया
रङ्गप्रभो स्फाटिकपेटिकेव ॥ २६॥
चक्रित्वकुण्डलित्वे गूढपदत्वं बिलेशयत्वं च ।
पर्यायतोऽस्य यद्वच्छेषस्य तथा तवेत्युभौ मिलितौ ॥ २७॥
आश्रितसुवर्णगरुडं श्रितजनकल्याणसम्पदां नीडम् ।
कृतरिक्तभावपीडं भज रङ्गपतिं श्रुतित्रयीचूडं २८॥
आरुढपक्षिराजे सेवागतनिखिलनिर्जरसमाजे ।
हृदय वस रङ्गराजे सुन्दरतररूपविजितचेतोजे ॥ २९॥
अधिगतसुपर्णवृत्तो रङ्गपतिश्चापि कनकधाराणाम् ।
दाता भवसि सदा त्वं रत्नाकरकन्यकाश्रयेण किमु ॥ ३०॥
मुष्णासि चेतांसि न चित्रमेतत्
किशोरभावे दधिहारिवृत्तिः ।
पुष्णासि रङ्गाधिप वीनशोभां
नवीनशोभाकृदसीति चित्रम् ॥ ३१॥
एतत्सहायभूम्ना धरणीजाताप्तिरिह बभूव पुरा ।
कुशलवसुवृद्धिहेतुस्त्विति हि सुवर्णीकरोषि कपिमेनम् ॥ ३२॥
तव परिचयतः कपिरपि पीताम्बरधरणमातनुते ।
नर इव तथापि शाखापरिचयतो नैव निववृते युक्तम् ॥ ३३॥
अरुणमुखहनुमदंसप्रतष्ठिर्त त्वां स्मरामि संलक्ष्य ।
इन्दिन्दिरस्य रङ्गिन्नशोकसुमगुच्छवृन्तलग्नस्य ॥ ३४॥
निशिचरलोककृतान्तं निजांसभागप्रकाशितानन्तम् ।
भक्तावलिषु महान्तं विषयीकुरु लोचने हनूमन्तम् ॥ ३५॥
कल्पतरुमूलशालिनमाकलयन् कल्पते भवाटव्याः ।
सञ्चरणाय न चैनं पञ्चशराभिख्यचोरदुर्गायाः ॥ ३६॥
रङ्गिन् परिग्रहवशात्तव कल्पवृक्षो
दातृप्रसिद्धिमगमत् सति चान्यवृक्षे ।
स्यालं तमेनमपरं च विचार्य वृक्ष-
मस्यालमस्य विषये सदनुग्रहेण ॥ ३७॥
स्यालत्वमेव कलयन्नकृथा वदान्य-
मेनं स चेन्मधुपसङ्गतिभाक् सुराणाम् ।
पाता भवत्यहह रङ्गपते सुरद्रुः ।
यत्संविचार्य करणीयमतस्त्रिलोके ॥ ३८॥
भूमौ वदान्यविभवं किमयं प्रकाशं
कर्तुं भुवं सुरतरुर्हि परिष्करोति ।
सत्युज्ज्वले सकलकल्पककल्पकद्रौ
त्वय्येनमाश्रयतु को जडभावभाजम् ॥ ३९॥
चन्द्रप्रभापि प्रथते प्रभाते
सङ्गेऽपि भास्वत्त्वदुरुप्रभायाः ।
रङ्गप्रभो युक्तमिदं विभाति
भवत्पदाप्तावविरोधिभावः ॥ ४०॥
नामायोगः क्षीणता नैव बिम्बे
सत्येवं किं भास्वताप्नोत्वथाद्य ।
रङ्गिन् सङ्गं चन्द्रमाः स्यादथैव-
मायोगं ते वीक्ष्य सक्तस्त्वपूर्वम् ॥ ४१॥
तुभ्यं स्वबिम्बादमृतं सुधांशू
रङ्गिन् समुद्धृत्य गृहागताय ।
तुभ्यं ददौ रन्ध्रमतोऽस्य जातं
मध्येऽंशुकं त्वं च ददासि तस्मै ॥ ४२॥
स्थानं ददावक्षिणि यस्य नित्यं
तस्मै क्षमः स क्षणदाधिनाथः ।
दत्ते प्रभामुत्सववासरे स्वा
मादानदानोचितमेव पात्रम् ॥ ४३॥
करिवरमिह पूर्वं ग्राहबन्धादरक्ष-
स्तदधिगतगरिम्णा दन्तिवाहस्पृहाभूत् ।
तव पतदिनवाह ग्राहनिर्बन्धतो मां
मदजुषमिह मोक्तुं कः समर्थस्त्वदन्यः ॥ ४४॥
सद्गोत्रभेदपरदाररतं सुरेन्द्रं
त्यक्त्वागमत् कथमसौ सुरदन्तिराजः ।
गोत्रोद्धृतौ प्रथितधर्मजदारमान-
दाने रतं भुवि समीक्ष्य भवन्तमेव ॥ ४५॥
सुरदन्त्यपि बर्हिर्मुखभावं भजते विभो तव तु ।
दन्तीन्द्रो बत रङ्गपतेऽश्नात्यघानि सर्वेषाम् ॥ ४६॥
सुरदन्तिनमासाद्य च चलस्थितिं कलयते विभो सुकृति (सुकृती) ।
सुकृतं निनाश्य भजतेऽचलस्थितिं त्वां गजस्थमालोक्य ॥ १७॥
हारिद्रचूर्णसुविलेपनलोभनीयां
मूर्तिं कथं कलयसे बत रङ्गबन्धो ।
आभीरवामनयना इव वश्चनीया
नैतास्तु चोलवनिताः कुटिलस्वभावाः ॥ ४८॥
नीलाम्बुदप्रकरकान्तिसुहृच्छरीर
रम्यद्युते कथय किं भवितुं सुरक्तः ।
हारिद्रचूर्णसुविलेपनमातनोषि
को वेद रङ्गचरितं न जगत्प्रसिद्धम् ॥ ४९॥
चञ्चत्पयोधररुचिं सुहरिद्रयाक्तं
पीताम्बरं भ्रमतु वीक्ष्य च देहमद्य ।
पद्मां ततः सविधगां स्ववशं नयामो
रङ्गिन् मनः किमिति सापि च रङ्गनिष्ठा ॥ ५०॥
हारिद्रचूर्णसङ्गादुज्ज्वलवपुषस्तव श्रियो रङ्गिन् ।
धिक्कुर्वन्ति हि शोभां धातुविचित्रितविधूपलग्राव्णः ॥ ५१॥
परस्परं दर्पणदर्शनीये गण्डस्थले ते जयतः श्रियश्च ।
सत्योस्तयोर्दर्पणधारणं किं रङ्गेश द्रष्टुं नु समं निजाङ्गम् ॥ ५२॥
मुकुरसदनमध्यस्थास्नु किं नीलरत्नम् ।
सितरुचिशुभरोचि श्यामलं किं नु नूत्नम् ।
इति विविधपदव्या वर्णितं निःसपत्नं
भवतु सकलललोकश्रेयसे रङ्गरत्नम् ॥ ५३॥
मुकुरसदनमध्ये प्रस्फुरद्दीप्ररूपं
दिशि दिशि च भवन्तं वीक्ष्य पद्मा द्विरूपा ।
नयनहृदयचोरं मायया धावनोत्कं
बहुलकलितरूपं त्वां रुणद्धीति शङ्के ॥ ५४॥
प्रतिफलसि मुकुरदेशे जडेऽपि हृदये न मे कथं स्फुरसि ।
विमलय पदरजसा तत्समलं चेद्रङ्गभूमिपते ॥ ५५॥
स्वामिन् योषाद्वयमपि रङ्गक्ष्मापाल युक्तमेव तव ।
एकप्रकृतिकतापि च तयोर्मुदे ते भवत्यधिकम् ॥ ५६॥
पार्श्वद्वयेऽपि लक्ष्मीभूम्योर्मध्यस्थतां प्रपन्नेन ।
रङ्गिन् भवता भार्याद्वयानुसृतिरत्र शिक्ष्यते नुणाम् ॥ ५७॥
सेनेशप्रमुखेषु विश्वजनिषु त्वच्छासनप्रेप्सुषु
स्वामिन् सत्सु कथं नु धान्यगणनां त्वं द्रष्टुमुद्युञ्जसे ।
कार्पण्यात् स भवान्न विश्वसिति किं कार्पण्यमात्रैर्नरै-
स्तुभ्यं वेद्यत एव तत्परिचयाज्जातं स्थिरं किं त्वयि ॥ ५८॥
स्वयमेव धान्यगणनां पश्यति सति भवति सत्सु मित्रेषु ।
मित्रं हेम्नोऽर्थेऽलं धान्याथे स्वयमिति स्फुटा नीतिः ॥ ५९॥
कथं निशीथेऽस्त्वभिषेककालस्तव श्रियश्चापि च रङ्गबन्धो ।
कालव्यवस्था भवता कृतैव यद्वा स कालो युवयोः प्रभुर्न ॥ ६०॥
गर्भीकृतानि भुवनानि बहून्नते श्री-
रङ्गक्षमादयित सन्ति तथापि चाद्य ।
यन्मज्जनं तव च वक्षसि संस्फुरन्त्या
लक्ष्म्याश्च साधु भुवनैरिति चित्रमेतत् ॥ ६१॥
सुविमलपवित्रवपुषोर्भवतोः श्रीरङ्गनायकौ स्नानम् ।
सम्पश्यतां नराणामलमशुचिं व्यपोहति विचित्रम् ॥ ६२॥
शिबिकान्तःस्फूर्तिरियं युक्तं पुरुषार्थदाननिरतस्य ।
रङ्गेन्दौ स्फुरति दिने रूपं ह्यकलङ्कमसितमिति चित्रम् ॥ ६३॥
सङ्केतमैश्वरं यन्न सदर्थं नैव तद्विभाति मम ।
चतुरन्तत्वं भजते वाहनमिदमद्य येन रङ्गपते ॥ ६४॥
दानं शोभनकरता स्ववशागतहार्दवृतियुक्तम् ।
सद्यूथपते तव बत शिबिकारोहो रजस्कताप्यन्ते ॥ ६५॥
स्वामिन् जगद्गुरुरसि प्रथते च भार-
वाहो वहन्ति बत पञ्चजनास्त एते ।
आलोचयंस्तव सुवैभवमद्भुतस्य
वासं दिशेन्न हृदये भुवि रङ्गभूप ॥ ६६॥
घोटोद्यत्खरकूटगाढघटनासञ्जातभूयोरजः-
पालीफेनरसार्दिता समलगन्मेरोस्तवोर्ध्वस्थले ।
रङ्गिन् देवपदं ततो विरचितं तस्यां धरित्र्यां न चेत्
इत्थं राजसमाधिकारिकपदं विज्ञैः कुतः कथ्यते ॥ ६॥
चञ्चद्भवद्धोटखुराभिघातमाशङ्क्य सूर्योऽगमदस्तशैलम् ।
चन्द्रेऽस्ति लग्नं तदिदं हि चिह्नं रवेस्तदारभ्य तथैव वृत्तिः ॥ ६८॥
रङ्गिन् भवद्धोटशिखानिबद्ध-
भूषाविशेषोल्लसितोर्ध्वसीम्नः ।
चञ्चस्त्वरापसृतिसाहचर्यं
सच्चामरौ पार्श्वयुगे दधाते ॥ ६९॥
मद्वृत्तियोग्योऽर्हति जिह्मगत्व-
मित्थं तदध्यापयसीव सप्तिम् ।
आस्तामिदं तार्क्ष्यमथोऽमृतस्य
दाता त्वयं तद्विषदो न हि स्यात् ॥ ७०॥
मोचेक्षुमधुरवृत्तौ पत्रिप्रवरोज्ज्वले रथे वृत्तिः ।
सद्रूपशोभितेऽस्मिन्नुद्याने रङ्गभूप युक्तमिदम् ॥ ७१॥
कृतप्रतिकृतं भुवि प्रथितमेव रङ्गप्रभो
यदत्र मनुजा भवत्समुपकृष्टचित्तास्तदा ।
भवद्रथसुकर्षणादिह कृतज्ञतां तन्वते
क्षमं खलु यतस्तुतैर्जयति नित्यसख्यं तव ॥ ७२॥
अधिगतरथं भवन्तं पश्यन्तो भुवि मनोरथं प्राप्य ।
मोदन्ते रङ्गपते दाता त्वं खलु मनःपूर्वम् ॥ ७३॥
आलोक्य रथनिविष्टं नित्यसुतुष्टं जगल्लये शिष्टम् ।
न भजति कदापि कष्टं रङ्गिणमिष्टं जनो दृशा स्पष्टम् ॥ ७४॥
आरोहति स्यन्दनमम्बुजाक्षे रोहन्ति चक्षूंषि तमाश्रितानाम् ।
तस्मिन्न चक्षुर्विषये मनांसि तत्स्थानमेषां तु समाक्रमन्ति ॥ ७५॥
श्रीरङ्गनाथ नवमोत्सववासरेषु
ये तीर्थवारिणि निमज्जनमाचरन्ति ।
ते बाह्यमान्तरतमं च रजो व्यपोह्य
जन्मान्तरेऽपि शुचितामुपयान्ति हुन्त ॥ ७६॥
श्रीरङ्गराज किमिदं विपरीतमास्ते
यस्तीर्थवारिषु विगाहनमातनोति ।
पुंसोऽपि तस्य रजसा विगमोऽपि सत्त्व
प्रादुर्भवश्च शुचिभूतशरीरता च ॥ ७७॥
परिणीतामपि पद्मां वर्षे वर्षे किं तु परिणयसि ।
प्रणयवशा खलु नवा नवा सा विभाति रङ्गविभो ॥ ७८॥
जितेन्द्रियोऽस्मीति बभाण पूर्वं
रङ्गक्षमापालक यादवत्वे ।
रुचिर्विवाहे कथमाविरासी-
ज्ज्ञातं पतत्रीश्वरवाहनोऽसि ॥ ७९॥
प्राप्ताब्जोदररम्यकान्ति भवतो रङ्गेश दृष्ट्योर्युगं
कुञ्चद्वक्त्रसरोजवासरसिकापादाब्जयोः संस्फुरत् ।
पश्यद्भिः प्रणयापराधकुपितां पद्मां पदाम्भोजयोः
पाणिभ्यामगृहीस्त्वमित्यनुकलं लोकैः समालोक्यसे ॥ ८०॥
परिणयविधौ न भवतो रङ्गपते मातुलाहेर्वाहः ।
न हि हीनता ततः स्यादहीनवृत्त्योः सदा युवयोः ॥ ८१॥
डोलाधिरोहस्तव रङ्गधुर्य-
प्रभो विवाहे भवतीति चित्रम् ।
पिता पुराणोऽसि भवान् रमापि
प्रसूर्जनानामिति विश्रुता यत् ॥ ८२॥
परिणयनविधौ ते रङ्गबन्धो रमायाः
करतलकृतमल्लीसूनगुच्छात् पतद्भिः ।
अरुणमणिधरित्र्यां पुष्पवृन्दैर्विशीर्णैः
कृत इव हि हुताशे लाजहोमप्रकारः ॥ ८३॥
कस्त्वं रङ्गपतिः प्रदर्शय शुभं वेष नु किं दीयते
किं तेऽभीष्टतमं ददासि यदि तत् तद्वाञ्छितं कथ्यते ।
अद्यैवाभिगृहाण ते परिणये वाञ्छेति मां लोभयन्
अन्योन्यालपनेन सोऽयमधुना गृह्णाति तस्याः करम् ॥ ८४॥
करग्रहविधौ श्रियो मणिमयावनौ बिम्बितं
जिघृक्षति करं तदा भवति रङ्गपृथ्वीपते ।
करग्रहसमर्थता बत नृपेत्यनाकर्णयन्
सखीगिरमिव प्रभो लिखसि लज्जया भूतले ॥ ८५॥
उद्वाह्य पद्मां धरणीञ्च ताभ्यां पद्मालयाद्रङ्गपतेऽर्धवीथ्या ।
त्वां सम्प्रयान्तं सदनं निरीक्ष्य नो यान्ति याम्यं सदनं पुमांसः ॥ ८६॥
राज्यौ न दृश्ये सकलैरिति त्वं
प्रावृत्य वस्त्रैः शिबिकां प्रयासि ।
युक्तं हि राज्ञस्तव तत्परं दु
नान्ये पुमांसोऽत्र तनूभवेभ्यः ॥ ८७॥
पद्मावनिभ्यां रुचिरद्विपार्श्वे
श्रीरङ्गधात्रीपतिसार्वभौमः ।
चाम्पेयगुच्छावलिमध्यगालि-
रीतिं ह्यपूर्वां प्रकटीकरोति ॥ ८८॥
पार्श्वद्वयगतमहिलं परमपुमांसं पयोजपदमृदुलम् ।
परतरचञ्चत्खुरलं पश्य विलोचनपयोजरुचितरलम् ॥ ८९॥
व्यालम्बिकुसुममालं जगदवनासक्तसकलशुभलीलम् ।
उज्ज्वलवासवनीलं हृदये कुरु जन तमेनमयमूलम् ॥ ९०॥
जागरणकिञ्चिदरुणप्रभाक्षिनीलोत्पलप्रभापूरैः ।
श्रितजनताम्बूलभारं रङ्गपते त्वं ददासीव ॥ ९१॥
परिणयकाले राज्ञां मुच्यन्ते निगलबद्धजनवृन्दाः ।
भवता किं रङ्गपते बध्यन्ते प्रेमपाशतः सर्वे ॥ ९२॥
रक्षा श्रुता यथा वा भवतो न तथा किमाश्रितानां च ।
स्ववशा निराश्रयाश्चेदिति किं रङ्गिन् श्रिताघमभिहन्सि ॥ ९३॥
पूर्वं यादवतायामुक्तं गोपैरवाद्यघोषमिति ।
तत्परिचयवशतः किं ह्यवाद्यघोषं विराजसे रङ्गिन ॥ ९४॥
स्कन्धस्य रुचिकृदेतद्वाहनमिति लोभयन्मनुजान् ।
संवाह्य तैश्च रङ्गिन् धत्से तेषां भरन्यासम् ॥ ९५॥
तोलुक्किनियानिति हि प्रसिद्धिरेतस्य वाहनस्य भुवि ।
रङ्गपते लोचनयोरप्येतद्रोचते नितराम् ॥ ९६॥
निगमशिखरोक्तमधुना प्रकटीकुर्वन् विराजसे शब्दः (शब्दम्) ।
दशमामुत्सवरात्रिं नवमान्तेनातनोषि रङ्गपते ॥ ९७॥
पुष्पशिबिकान्तरङ्गे दुष्परिहरपापभञ्जनोत्तुङ्गे ।
तनुकान्तिजितानङ्गे धिनु सङ्गं चित्त रङ्गिणि शुभाङ्गे ॥ ९८॥
वहन्त एते जडसालभञ्जिकाकृतीन्नरान् वीक्ष्य च राघवत्वे ।
शिलावधूकृत्कपटत्वधारिणीं सञ्चिन्त्य रङ्गिन् स्ववशेऽद्य सन्ति ॥ ९९॥
शिबिकादण्डकृतांसप्रतिमा रङ्गिन् विभीषयन्तीव ।
वहतो भगवद्दृष्टा वयमपि शक्नुमोऽत्रेति ॥ १००॥
कुसुमचतुरन्तयाने शोभिनि यद्वत् कुबेरसुविमाने ।
सजलापयोदायमाने रमस्व रङ्गिणि मनो रमेशाने ॥ १०१॥
पुष्योत्सवो यथामत्यमुष्य रङ्गप्रभोरवर्णितराम् ।
कौण्डिन्यवंशमुक्तामणिना श्रीविजयराघवाख्येन ॥ १०२॥
कविगौरवेण नास्मिन् रमतां कविपरिषदत्युदारवचाः ।
कस्य कवेरस्य विभोरुपरि निबद्धं स्वदेत न जगत्सु ॥ १०३॥
रोगनिवारणकामैः सह्यन्ते ह्यौषधेषु कटुकत्वम् ।
भवदूरीकरणपरैः साधारणतापि चात्र सोढव्या ॥ १०४॥
रुचिरार्थेषु न गच्छंस्तेषां दोषैकदृष्टिरिह कोऽपि ।
निम्बदलरुचिरभावामौष्ट्रीं रीतिं समेतु का हानिः ॥ १०५॥
अवशेन गृह्णन्नामाप्यजामिलो मुक्तिमेति किल विदितम् ।
ज्ञात्वा जनिता कविता प्रसविष्यति भक्तिमद्भुतामस्मिन् ॥ १०६॥
रङ्गविभुस्तुतिमालां स्वीकुरुतां स स्वयं सुकारुण्यात् ।
निरवधिदयापयोधिः श्रीरङ्गनिवाससादरो भूमा ॥ १०७॥
सद्गुणगुम्भनमधुरां ग्राह्यां सर्वैर्विशिष्य विषयधुराम् ।
स्तुतिमालामम्लानां स्वीकुरु रङ्गक्षमाविभो स्वामिन् ॥ १०८॥
॥ इति श्रीरङ्गनाथस्तुतिमाला सम्पूर्णा ॥
Proofread by Musiri Janakiraman