तदस्य परिमाणम् इत्येव। वर्गे इति निवृत्तम्। त्रिंशच्चत्वरिंशच्छब्दाभ्यां संज्ञायां विषये डण् प्रत्ययो भवति तदस्य परिमाणम् इत्येतस्मिन् विषये ब्राह्मणे ऽभिधेये। अभिधेयसप्तमी एषा, न विषयसप्तमी। तेन मन्त्रभाषयोरपि भवति। त्रिंशदध्यायाः परिमाणम् एषां ब्राहमणानां त्रैशानि ब्राह्मणानि। चात्वारिंशानि ब्राह्मणानि। कानिचिदेव ब्राह्मणान्युच्यन्ते।

तिं()रशच्छब्दात्? "विंशतितिं()रशद्भ्याम्()" ५।१।२४ इति योगविबागेन कनि प्राप्ते चत्वारिंशच्छब्दादपि "प्राग्वतेष्ठञ्()" ५।१।१८ इति ठञि प्राप्तेऽयमारभ्यते। "अभिधेये सप्तम्येषा" इत्यादि। विषयसप्तम्यामस्यां ब्राआहृणविषयश्चेत्? प्रयोगो भवतीत्येषोऽर्थः स्यात्(), तथा चान्यत्र प्रत्ययान्तस्य प्रयोगो न स्यात्(), तस्मान्न विषयसप्तम्येषा। एतच्च संज्ञाग्रहणादेव विज्ञायते। न हि ब्राआहृणग्रहणात्? तिं()रशच्चत्वारिंशतौ डण्णन्तौ कस्यचित्? पदार्थस्य संज्ञिनौ स्तः, ब्राआहृणानां तु विद्यते॥

तिं()रशच्चत्वारिंशतोः। तदस्य परिमाणमित्यर्थे परिमाणिनि ब्राआहृणे वाच्ये त्रिशच्चत्वारिंशद्भ्यां डण्स्यादित्यर्थः। ब्राआहृणं=वेदेषु मन्त्रव्यतिरिक्तो भागः। त्रैंशानीति। डित्त्वात् "टेः" इति टिलोपः।

तिं()रशच्चत्वारिंशतोः। व्यत्ययेन पञ्चम्यर्थे षष्ठीद्विवचनम्। "चत्वारिंशतो ब्राआहृणे"इति पाठे तु समाहारद्वन्द्वात्पञ्चम्येकवचनम्। इह "ब्राआहृणसंज्ञाया"मिति षष्ठीसमासेन निर्देष्टुमुचितम्। तथा हि सति "ब्राआहृणस्य चेत्संज्ञा"इतिस्फुटीभवति। अन्यथा तु यस्य कस्यचित्संज्ञायां ब्राआहृणस्थे च प्रयोगे इत्यनिष्टोऽर्थः सम्भाव्येत। ततश्च मन्त्रे भाषायां च डण्न सिध्येत्। इष्यते च सः। तस्मादिष्टानुरोधेन षष्ठ()र्थे सप्तमीति व्याख्येयम्। "ब्राआहृणेऽभिधेये"इति तु काशिकायां व्याख्यातम्। ठञादय इति। ठञ उदाहरणं तु ----प्रस्थमर्हति प्रास्थिकः,द्रौणिकः इत्याद्यूह्रम्। आदिशब्दग्राह्रस्य ठक उदाहरणमाह।