चतुर्थी इति वर्तते। अर्थशब्दे उत्तरपदे चतुर्थ्यन्तं पूर्वपदं प्रकृतिस्वरं भवति। मात्रे इदं मात्रर्थम्। पित्रर्थम्। देवतार्थम्। अतिथ्यर्थम्। मातृपितृशब्दावन्तोदात्तावुणादिषु निपातितौ। देवताशब्दो लित्स्वरेण मध्योदात्तः। अतिथिः इति अतेरिथिनिति इथिन्प्रत्ययान्तः। तदर्थविशेषा एव दारुहिरण्यादयो भवन्ति, न त्वर्थशब्दवाच्यं सामान्यं इत्यतदर्थार्थो ऽयम् आरम्भः। केचित् पुनराहुः ज्ञापकार्थम् इदम्। एतदनेन ज्ञाप्यते, पूर्वो विधिः प्रकृतिविकृत्योः समासे भवति। अश्वघासः, श्वश्रूसुरम् इत्यत्र सत्यपि तादर्थ्ये न भवति।
"मातृपितृशब्दावन्तोदात्तौ" इति। "नप्तृनेष्ट्ट" (द।उ।२।३) इत्यादौ तृजन्तयोस्तयोर्निपातितत्वात्()। "लित्स्वरेण मध्योदात्तः" इति।
"देवात्? तल्()"
५।४।२७ इति तल्()प्रत्ययन्तत्वात्()। किमर्थं पुनरेतत्(), न "चतुर्थी तदथे"
६।२।४३ इत्येवं सिद्धम्(),
अर्थशब्दोऽपि तदर्थमेवोत्तरपदं भवति? इत्याह--"तदर्थविशेषा एव" इत्यादि। एवं मन्यते--अर्थशब्दोऽपि वृत्तौ विशेषवाची भवतीति। युक्तञ्चैतत्()। तदा मात्रर्थमित्युक्ते मात्रादिभ्यो व्यावृत्तरूपं विशिष्टमेव मात्रर्थं वस्तु प्रतीयते। "अ()आधासः" इत्यादिना ज्ञापकस्य प्रयोजनं दर्शयति॥