दूर्वायुगलार्पणस्तोत्रम्
श्रीमन्मङ्गलमङ्गलं गणपति ब्रह्मण्यदेवं कविं
ज्येष्ठं श्रेष्ठतमं वरेण्यममृतं विघ्नेभपञ्चाननम् ।
त्वां सर्वेप्सितदं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १॥
ब्रह्मानन्दरसाम्बुधिं गुणनिधिं धीऋद्धिसिद्धीश्वरं
सिन्दूरारुणविग्रहं त्रिनयनं सद्भक्तहृन्मोदकम् ।
त्वां गौरीशसुतं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ २॥
ओङ्कारादिमबीजकारणमनिर्वाच्यं जगत्कारणं
योगीहृत्कमलं प्रबोधनकरं भानुं भवापद्धरम् ।
त्वां भालेन्दुमहं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ३॥
उद्यद्भास्करकोटिभाप्रतिमभं दिव्या गदालङ्कृतं
विघ्नेशं विकटं विशालजठरं मन्दारपुष्पप्रियम् ।
त्वां त्रैलोक्यपतिं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ४॥
हस्तैर्यः सततं वराभयसृणीपर्शून्वहन्तं मुदा
शूर्पश्रोत्रकमम्बुजेक्षणमघौघध्वान्तवैकर्तनम् ।
त्वामाम्नायनिधिं प्रणम्य गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ५॥
शुण्डाग्रे धृतमोदकं प्रमुदितं सन्मूषिकेन ध्वजं
नूपूरादिकिरीटकुण्डलधरं देवं महातुन्दिलम् ।
त्वां सङ्कष्टहरं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ६॥
दानद्राविलगण्डमण्डलयुगं मोदाहृभ्रामरं
भक्तारिष्टचिनष्टिविग्रहधरं श्रीवक्रतुण्डं मुहुः ।
त्वां वागीशमहं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ७॥
आशापूरकमद्रिराजतनयासत्कुक्षिशुक्त्युद्भवं
ढुण्ढिं क्षिप्रवरप्रदानसुमुखं चिन्तामणिं सिद्धिदम् ।
त्वां विद्याम्बुनिधिं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ८॥
भूतानां प्रभावाप्ययावनगुणानामादिबीजं परं
भात्यस्तिप्रियनामरूपगणपं नैर्गुण्यसौख्यास्पदम् ।
त्वां सर्वार्तिहरं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ९॥
हेरम्बं भवघोरमूलविपिनं ध्वान्तार्तिविच्छेदकं
सद्यस्तापहरं सुधाकरमनन्तानन्तलीलास्पदम् ।
त्वां सर्वज्ञमहं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १०॥
ईड्यं श्रेष्ठतमं गुरुं गुरुतमं श्रीज्येष्ठराजं कविं
पूर्णानन्दसुधापयोनिधिशयं धीप्रेरकं द्योतकम् ।
त्वां प्रज्ञानघनं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ ११॥
ध्येयं ब्रह्मसनातनं यदुदितं गाणेशविद्याचणैः
वेदज्ञैः सुविविच्य तत्वमसि वाक्यार्थस्य सन्दर्शकैः ।
तत्तत्वं त्वमिति प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १२॥
यः काशिगृहेऽवतीर्य शिशुभिः लीलां जगत्पावनीं
कृत्वा देवनरान्तकादि दितिजान् हत्वाहरद्भूभरम् ।
त्वां बल्लाळमहं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १३॥
आहुर्यं मुनयोऽनुविप्रतममित्याद्यं कवीनां कविं
कार्यं प्राकृतिकं विचित्रमखिलं नो भासते यदृते ।
तं त्वामेकरदं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १४॥
संहृत्यात्मनि यः प्रसुप्तिसमये विश्वं समग्रं त्विदं
शेते स्वात्मसुखार्णवे सुवितते शेषाख्यतल्पे शुभे ।
त्वां स्वात्माभिरमं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १५॥
ध्यात्वा त्वां हृदये मया परिचिता नो मान्त्रिकी तान्त्रिकी
दीक्षादीक्षितशिक्षिताकथमहं स्यां त्वत्कृपाभाजनम् ।
त्वां चित्तार्त्तिहरं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १६॥
भक्तास्त्वां करुणं त्वमेवमिति यत् नित्यं ब्रुवन्ति स्फुटं
तद्दीने मयि चातकेऽल्पमतिके तूर्ण कृपां वर्षय ।
त्वां भूतीशमहं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १७॥
षट्पञ्चाशतधाष्टधा च दशधा भूत्वा पुनः पञ्चधा
काश्यां षोडशधा च यो निवसति श्रीविश्वनाथप्रियः ।
त्वां लीलात्ततनुं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १८॥
दूर्वालङ्करणं तया प्रतिदिनं दूर्वावनान्तश्चरं
दूर्वातल्पशयं शिरस्यपि तथा दूर्वाकिरीटोद्वहम् ।
त्वादूर्वात्तहृदं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यै तत्त्वमङ्गीकुरु ॥ १९॥
दूर्वे त्वां प्रणमाम्यहं मयि कृपांस् कुर्वाशु मातर्विभुं
मद्विज्ञप्त्युररीकृतौ निजपति स्वापेक्षया प्रार्थय ।
तेऽतिप्रीतिकरस्तवैव वचसा गन्धाक्षतैर्संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यः स्वीकरोत्यद्भुतम् ॥ २०॥
(या प्रीतिर्ममजायतेऽतिविमला दूर्वाङ्कुरैरर्चके
सा नैकाक्षरविद्यया च यजतो चान्यैः कुतः साधनैः ।
श्रुत्वैतद्वचनं प्रणम्य मनसा गन्धाक्षतैः संयुतं
दूर्वायुग्ममिदं मयार्पितमिभास्यः स्वीकरोत्यद्भुतम् ॥ २१॥
ये दूर्वायुगलार्पणस्तुतिमिमां श्रीमद्गणेशप्रियां
ध्यात्वा स्वात्मनि मङ्गलालयममुं भक्त्या पठन्ति प्रगे ।
ते वै वैश्रवणोपमास्त्रिभुवने भक्त्या तु सौख्यं महत्
गाणेशं पदमाप्नुवन्ति न पुनः पश्यन्ति गर्भालयम् ॥ २२॥)
इति बृहद्विष्णुयामले दूर्वायुगलार्पणस्तोत्रं सम्पूर्णम् ।
Encoded and proofread by Yash Khasbage