विकटस्तुतिः देवर्षिभिः प्रोक्ता
आदिशक्तिरुवाच -
कामासुरं महाशान्तियुतं दृष्ट्वा सुरर्षयः ।
विस्मिता विकटं पूज्यं तुष्टुवुः करसम्पुटाः ॥ १॥
देवर्षय ऊचुः
अजं पुराणं परमव्ययं च सदात्मरूपं सकलावभासम् ।
असद्विहीनं विविधान्तरस्थं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ २॥
अनादिमध्यान्तविवर्जितं यत्सुजीवनं जीवनधर्मधारम् ।
सदाऽमृतं ब्रह्म विकारहीनं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ३॥
त्वयैव माया रचिता स्वबिम्बात् स्वयं दधौ जीवनबिम्बवीर्यम् ।
बभूव युक्ता रचने समर्था भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ४॥
तथा ह्यसद्रूपमयं च साङ्ख्यं कृतं तथा ब्रह्म सुबोधरूपम् ।
अनन्तभेदाश्रितमप्रमेयं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ५॥
ततः स्वबोधेन कृतं च सोऽहं पवित्रमेकाश्रितमादिरूपम् ।
जगद्वरं बिन्दुमयं तथा वै भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ६॥
जगच्चतुष्पादमयं च ताभ्यां व्यष्ट्या समष्ट्या च युतं हि सृष्टम् ।
अजेषु सञ्जीवनदं गणेशं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ७॥
ततं त्वया भेदविहीनभावात् प्रकाशरूपेण विभासि नाथ! ।
अनन्तलीलाकरमप्रमेयं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ८॥
अजैर्विहीनोऽसि गजानन! त्वं तथाऽपि सर्वत्र विभासि भक्त्या ।
अतो गणेशं विकटं वदन्ति भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ९॥
हरिस्वरूपेण विनायक! त्वं सुरक्षसीदं रजसा विधाता ।
तथा तमोयुक्ततया हरोऽसि भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १०॥
प्रसृष्टकर्माणि तदन्तरस्थोर्यमाऽसि सञ्जीवनरूपकेण ।
क्रियास्वरूपेण तु शक्तिसंस्थो भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ ११॥
सदात्मरूपेण च ढुण्ढिराज! स्थितोऽसि विश्वम्भर विश्वमूर्ते! ।
न ते कदाचिज्जगति प्रवेशो भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १२॥
सदाऽऽदिपूज्यं सकलैः सुवन्द्यं गणेशसिद्धिप्रदमासमन्तात् ।
सुचित्तभासं गजकर्णधारं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १३॥
स्वानन्दनाम्नि नगरे सुसंस्थं त्रिनेत्रयुक्तं मूषकोपरिस्थम् ।
महोदरं चैकरदं विभूपं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १४॥
स्वभक्तपक्षेषु विराजमानं विघ्नैर्विहीनं मनसेप्सितं च ।
अभक्तसर्वाश्रितनाशकारं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १५॥
नियन्तृरूपं तव हस्तसंस्थं जगत्सु नानाविधब्रह्मसु प्रभो! ।
महाङ्कुशं ह्यङ्कुशधारमेकं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १६॥
भ्रमात्मकं बन्धनमेकमेव तदेव पाशं प्रभुहस्तसंस्थम् ।
स्वभक्तिकृद्वन्धनहानिकारं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १७॥
त्वदाश्रितानां न भयं कदाचित् सदाऽभयं ते करसंस्थितं च ।
प्रत्यज्य दुष्टा भयसंयुतास्ते भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १८॥
निजामृतं विघ्नपते यदन्नं जगत्सु संस्थं प्रभुहस्तगं तम् ।
सुमोदकं मोदकरं जनानां भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ १९॥
असन्मयी सर्वगता विभिन्ना परं सदाऽस्याश्च सुशान्तिसंस्थम् ।
अतो वदन्ते विकटं जनास्त्वां भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ २०॥
वयं स्तुवीमोऽल्पसुबोधगाः किं प्रभुं न शक्यं निगमादिभिश्च ।
शुकादिभिः स्तोतुमपारगं यं भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ २१॥
तथापि ते दर्शनजेन नाथ बोधेन ब्रह्मेश! सुसंस्तुतोऽसि ।
अतः प्रतुष्टो भव दीनपाल! भजामहे तं विकटं परेशम् ॥ २२॥
विकट उवाच -
इदं स्तोत्रं कृतं सर्वैर्मदीयं मत्पदप्रदम् ।
भविष्यति जनायैव पठते शृण्वते परम् ॥ २६॥
भक्तिमुक्तिप्रदं पूर्णं पुत्रपौत्रादिवर्धनम् ।
धनधान्यादिकं कामप्रदं स्तोत्रस्य पाठतः ॥ २७॥
षट्कर्मसाधनकरं परकृत्यविनाशनम् ।
नानारोगहरं पूर्ण भविष्यति सुसेविनाम् ॥२८॥
कारागृहगतानां च बन्धमोक्षकरं भवेत् ।
सहस्रावर्तनेनैव सदा सौभाग्यवर्धनम् ॥२९॥
नानापापसमूहानां दाहकं पठनात्तथा ।
सर्वसिद्धिकरं चैव भविष्यति न संशयः ॥३०॥
एकविंशतिवारं यः पठिष्यति निरन्तरम् ।
स सर्व साधयेत् सद्यो दिनानामेकविंशतिम् ॥३१॥
इति देवर्षिभिर्प्रोक्ता विकटस्तुतिः समाप्ता । ६.३६
Encoded by Ajit Krishnan
Proofread by Ajit Krishnan, PSA Easwaran