Shakyasimha Stotram

शाक्यसिंहस्तोत्रम् ५

नमामि सौगतं जिनं लसद्वितानभासुरं सहस्रसूर्यरोचिषं शशाङ्ककोटिनिर्मलम् । सरोमकूपमण्डलाद् गलत्सुसूक्ष्मतेजसं सहस्रनेमिचक्रिताङघ्रिपद्मपाणिशोभितम् ॥ १॥ भजामि लोकनायकं सशोकरोगनाशकं जराविपद्भयान्तकं भवार्णवप्रतारकम् । प्रबुद्धपङ्कजासनं विबुद्धबोधिकाननं त्रिलोकलोकभावनं जगत्त्रयैकपावनम् ॥ २॥ नमोऽस्तु पालभुं जगच्चकार जन्म मानवं विशुद्धशाक्यसागरे पयोनिधौ शशी यथा । कथासुधामयोऽधुना विनोदयिष्यते भवान् त्रिजालमोहतामसं विनाशयिष्यसे ज्वलन् ॥ ३॥ स्थिताय बोधिमण्डपे हिताय लोकसञ्चयं जिताय मारसैन्यकं श्रिताय सत्तृणासनम् । सुजातशाक्यभूपतेर्युताय पारमार्थकै- र्वृताय बोधिसंवरैर्नमोऽस्तु धर्मराज ते ॥ ४॥ भजामि भव्यभावुकं भवस्य भावभेदकं सुबोधिवैभवोद्भवं सुभाद्रिकं शुभांशिकम् । भवौघभारभेदितुं बभार बोधिभारकं सुभद्रभानुभास्वरं सुभावितं शुभावहम् ॥ ५॥ जिनेन्द्रमूलमण्डपे लसद्वितानविस्तृते सहस्रकल्पपादपे प्रपूर्णवत्प्रशोभिते । हिरण्यरत्नवेदिकाकुशासनस्थितं विभुं नमामि शाक्यसौगतं तथागतं वरं सदा ॥ ६॥ पठन्ति ये जिनाग्रतो विनिर्मितं हरेण तत् सुपञ्चपञ्चचामरं त्रिकालमेव मङ्गलम् । सुकीर्तिधर्मसंयुतं लसन्ति सप्त वृद्धयो व्रजन्ति ते सुखावतीं सुखेन सत्सुखावतीम् ॥ ७॥ इति शङ्करकृतं श्रीशाक्यसिंहस्तोत्रं सम्पूर्णम् ॥