अपरोक्षे च भूतानद्यतने ऽर्थे वर्तमानाद् धातोः स्मे उपपदे लट् प्रत्ययओ भवति। एवं स्म पिता ब्रवीति। इति स्मौपाद्यायः कथयति।
"ब्रावीति" इति। "ब्राउव ईट्"
७।३।९३। "कथयति" इति। "कथ वाक्यप्रबन्धे" (धा।पा।१८५१), चुरादावदन्तः, तस्माण्णिच्, "अतो लोपः"
६।४।४८ , "अचः परस्मिन् पूर्वविधौ"
१।१।५६ इति स्थानिवद्भावात् "अत उपधायाः"
७।२।११६ इति वृद्धिर्न भवति।
अथ किमर्थं पुनरिदमारब्धम्? पूर्वेण परोक्षे विधानादपरोक्षे न प्राप्नोति, अतस्तत्रापि यथा स्यादित्येवमर्थम्। ननु च पूर्वयोगे परोक्षग्रहणं निवर्तिष्यते,
तस्मिन् निवृत्ते पूर्वेणैव परोक्षे चापरोक्षे च भविष्यति? सत्यमेतत्; चोद्यमपि कश्चिद्विजानीयाद्यदि परोक्षग्रहणं निवृत्तं तत्सम्बद्धमनद्यतनग्रहणमपि निवृत्तमिति, तदन्यथा मा विज्ञायीति पूर्वसूत्रे परोक्षग्रहणमनुवत्र्तते, त()स्मश्चानुवत्र्तमाने कत्र्तव्यमेतत्, अन्यथा ह्रपरोक्षे न स्यात्॥