प्यायः पी ६।१।२८

विभाषा इत्येव। ओप्यायी वृद्धौ इत्यस्य धातोः निष्ठायां विभाषा पी इत्ययम् आदेशो भवति। पीनं मुखम्। पीनौ बाहू। पीनमुरः। इयम् अपि व्यवस्थितविभाषा एव। तेन अनुपसर्गस्य नित्यं भवति, सोपसर्गस्य तु न एस्व भवति। आप्यानश्चन्द्रमाः। आङ्पूर्वस्यान्धूधसोः भवत्येव, आपीनो ऽन्धुः, आपीनमूधः इति।

प्यायः पी। , ६।१।२८

"पीनम्()" इति। "ओदितश्च" ८।२।४५ इति निष्ठानत्वम्()। "इत्यमपि" इत्यादि। अपिशब्देन न केवलं पूर्वसूत्रे या विभाषा सैव व्यवस्थितविभाषा, अपि त्वेषापीति दर्शयति। तेन किं सिद्धं भवति? इत्याह--"तेन" इत्यादि। सोपसर्गस्य तु नैव भवतीत्यस्यापवादमाह--"आङ्पूर्वस्य" इत्यादि। नित्यश्चायमन्धूधसोः पीभावः। व्यवस्थितविभाषैव॥

प्यायः पी ८७९, ६।१।२८

प्यायः पी। वा स्यान्निष्ठायामिति। शेषपूरणमिदम्। "विभाषाऽभ्यवपूर्वस्ये"त्यतो विभाषेति, "स्फायः स्फी"त्यतो निष्ठायामिति चानुवर्तते इति भाव-। व्यवस्थतविभाषेति। अत्र व्याख्यानमेव शरणम्। "सोपसर्गस्य ने"त्यादि भाष्ये स्पष्टम्।

प्यायः पी ७२३, ६।१।२८

पीनमिति। ओदित्त्वान्निष्ठानत्वम्। प्यान इति "()आईदितो निष्ठायाटमितीडभावे यलोपः। नत्वे व्यवस्थान्तरमाह--- सोपसर्गस्य नेत्यादि। अन्धुः- कूपः।